Το να επιδιώκει κανείς να εκφραστεί η δυσαρέσκεια απέναντι στο Μνημόνιο και το Μνημόνιο 2, με την ευκαιρία των εκλογών για την τοπική αυτοδιοίκηση, είναι σαν να παραβιάζει ανοιχτές πόρτες. Φυσικά και θα εκδηλωθεί αυτή η δυσαρέσκεια, με απρόβλεπτους ακόμα τρόπους, αλλά αυτό δεν σημαίνει οτι θα συμβάλουν τα εκλογικά αποτελέσματα στην ανάπτυξη πρωτοβουλιών και κινημάτων που θα θέσουν τις βάσεις για την ανατροπή της επιβεβλημένης από την τρόϊκα στρατηγικής.
Ας ανακεφαλαιώσουμε: η συσσώρευση της δυσαρέσκειας μισθωτών και μεσαίων στρωμάτων συνοδεύεται από την κατανόηση του αναδιανεμητικού χαρακτήρα της στρατηγικής αυτής προς όφελος των τραπεζών και του μεγάλου κεφαλαίου. Λιγότερο όμως προφανής για τον πολύ κόσμο είναι η ιδέα οτι η διαχείριση της κρίσης με στόχο την προστασία των εργαζομένων και των πολιτών, απαιτεί μία αντίστροφη αναδιανομή, αλλά και την εγκαθίδρυση της κυριαρχίας των δημόσιων πολιτικών στους τομείς της αγοράς χρήματος, της κοινωνικής πολιτικής, της πολιτικής για το περιβάλλον και την οικονομία.
Πρώτο πεδίο αναδιανομής εισοδήματος είναι η προοπτική της διαγραφής ενός μέρους του χρέους της οικονομίας, σε βάρος του χρηματικού κεφαλαίου, με την επαναφορά επίσης του ρόλου της κεντρικής τράπεζας σχετικά με τη νομισματική κυκλοφορία και τη διαχείριση του δημοσίου χρέους. Πρόκειται για δύο κεντρικούς στόχους οι οποίοι απαιτούν όμως συσχετισμούς σε ευρωπαϊκό επίπεδο αν δεν θέλουμε να γίνει μονομερής διαγραφή του χρέους η οποία θα έχει ένα δυσβάστακτο οικονομικό και κοινωνικό κόστος.
Δεύτερο πεδίο αναδιανομής εισοδήματος, είναι η εσωτερική αναδιανομή μέσω της αύξησης της φορολογίας των ανώτερων και μεσαίων εισοδημάτων φυσικών προσώπων και των κερδών απο επιχειρηματική δραστηριότητα. Μια τέτοια κατεύθυνση πολιτικής δεν αφορά μόνο την εξεύρεση πόρων για την εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους, αλλά αφορά παραπέρα την αξιοποίηση διάθεσιμων πόρων για την άσκηση κοινωνικής πολιτικής, και πολιτικών για την οικονομία και το περιβάλλον.
Το σημαντικότερο όμως είναι οτι για να ασκηθεί πίεση προς την κατεύθυνση αυτή και επιπλέον για να συνδεθεί η σοβαρή φορολογική επιβάρυνση των ανώτερων και μεσαίων στρωμάτων με δαπάνες προς όφελος κοινωνικών και άλλων πολιτικών, χρειάζονται κοινωνικές κινητοποιήσεις που όχι μόνο θα διαμορφώσουν τους κατάλληλους συσχετισμούς, αλλά θα συμβάλουν στις αποφάσεις για τις αναγκαίες επιλογές σε πόρους και σε δαπάνες, στις αποφάσεις για τον έλεγχο των επιλογών, και θα διαμορφώσουν στην πραγματικότητα τον νέο στρατηγικό προσανατολισμό.
Οι περιφέρειες και οι δήμοι είναι τα πεδία όπου τέτοιες κινητοποιήσεις και κινήματα πρέπει κυρίως να αναπτυχθούν. Εκεί όπου μπορούν να προσδιοριστούν οι ανάγκες, οι προτεραιότητες και οι συμβιβασμοί μεταξύ διαφορετικών αναγκών και προτεραιοτήτων. Στις περιφέρειες πραγματοποιείται η διαχείριση του ΕΣΠΑ (των πόρων από τα ευρωπαϊκά διαρθρωτικά ταμεία), λειτουργεί το σύστημα υγεία και η τριτοβάθμια εκπαίδευση, στις περιφέρειες θα τεθούν αναγκαστικά τα ζητήματα του περιβάλλοντος και της αναπτυξιακής πολιτικής. Στους δήμους υπάγονται σχολεία και πολλές κοινωνικές υπηρεσίες, όπως και δραστηριότητες ανακύκλωσης.
Ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζεται από τη ριζοσπαστική αριστερά και τους οικολόγους το ζήτημα των περισσοτέρων και σημαντικότερων υποψηφιοτήτων για τις εκλογές αυτές, δείχνει οτι δεν έχει επιλεγεί αυτός ο προσανατολισμός και οτι σε πολλές περιπτώσεις παρατηρείται αντίθετα απομάκρυνση από την κινηματική λογική. Συζητούνται επιλογές προσώπων και οχι προγραμμάτων, προσώπων δηλαδή που δεν συνδέονται με προγραμματικές επιλογές για τις περιφέρειες ή τους δήμους όπου παρουσιάζονται οι υπηψηφιότητες. Οι επιλογές ταλαντεύονται ανάμεσα σε κομματικά στελέχη, πρόσωπα γνωστά για τη δραστηριότητά τους σε άλλους τομείς, ή πρόσωπα γνωστά για την τακτική παρουσία τους σε τηλεοπτικές εκπομπές.
Αλλά ακόμα και το ζήτημα της ευρύτερης συσπείρωσης πολιτών από διαφορετικές πολιτικές προελεύσεις δεν αντιμετωπίζεται ως μια επιδίωξη που συνδέεται με τους κύριους προγραμματικούς στόχους του συνδυασμού τους. Αντιμετωπίζεται ως μια μάταιη προσπάθεια να βρεθούν υποψήφιοι οι οποίοι μπορούν ως εκ θαύματος να πάψουν να συνδέονται με έναν πολιτικό χώρο, και μπορούν να εκφράσουν ψηφοφόρους που ως τώρα ανήκαν σε αντίπαλα και πάντως διαφορετικά στρατόπεδα. Ή να βρεθούν υποψήφιοι που έχουν διαφοροποιηθεί αρνητικά, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει οτι έχουν προβάλει θέσεις και προτάσεις οι οποίες εντάσσονται σε μια λογική κινήματος των πολιτών και των εργαζομένων στην περιφέρεια ή τον δήμο.
Η προσέγγιση με αυτό τον τρόπο των υποψηφιοτήτων στις πολύ σημαντικές εκλογές στους δήμους και τις περιφέρειες, επιβεβαιώνει οτι ακόμα και στο ριζοσπαστικό χώρο η πολιτική είναι υπόθεση μιας νομενκλατούρας που αναπαράγει τον εαυτό της και δεν μπορεί να δεί πέρα από τους κομματικούς μηχανισμούς και τους μηχανισμούς δημόσιας προβολής των ευνοημένων της τέταρτης εξουσίας. Δεν μπορεί να κατανοήσει την ανάγκη μιας τομής με την υποστήριξη των υπαρκτών, πολυάριθμων, αλλά διάσπαρτων δυνάμεων που μέσα στην κοινωνία παλεύουν να συνδέσουν τις πραγματικές ανάγκες με κοινωνικούς αγώνες και πολιτικούς στόχους. Αλλά μια τέτοια τομή είναι σήμερα η μόνη προοπτική, η μόνη κατεύθυνση για να αναπτυχθούν κινήματα που μπορούν να πετύχουν νίκες κατά της νεοφιλελεύθερης στρατηγικής, που μπορούν μάλιστα να σημαδέψουν τις εξελίξεις σε ελληνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου